Procedury ze skutkiem śmiertelnym

Antoni Gut

Tekst otrzymałem pocztą
---------------------------------------

PAŃSTWO PRAWA na co dzień
POŁUDNIE | Rok XV nr 15 (597) – 17 kwietnia 2008
Procedury ze skutkiem śmiertelnym
Minister Ćwiąkalski, minister Ziobro, prof. Zoll, prof. Kochanowski, prof. Widacki, minister
Wassermann, prezydent Majchrowski - co ich łączy?
Otóż wszyscy są mniej lub bardziej wybitnymi prawnikami i wszyscy są mieszkańcami
Krakowa.
Także w Krakowie, w więzieniu przy ul. Montelupich, zagłodził się na śmierć obywatel
Rumunii, Corneliu Crulic. Zmarł jako człowiek niewinny - bo żaden sąd nie orzekł o jego winie.
Orzekł natomiast o zatrzymaniu go w areszcie jako podejrzanego o kradzież, mimo wątłych poszlak i
bez uwzględnienia dowodów niewinności, a tylko dla wygody prokuratury, co w Polsce
stało się normą zwaną procedurą - najpierw wsadzić do pudła, potem
zastanawiać się za co. Cudzoziemiec zaprotestował w obronie własnej godności głodówką - i
zmarł. Nikogo z wyżej wymienionych i niewymienionych to nie obeszło - nie było
demonstracji obrońców praw człowieka z rzecznikami Kochanowskin czy Zollem na
czele, pikiety przed aresztem, przeprosin czy oświadczeń - o, przepraszam - oświadczenia były!
Pan Ćwiąkalski stwierdził, że postępowano z „osadzonym” zgodnie z procedurami - to samo
powtórzył naczelnik więzienia, na którego oczach, w ciągu paru miesięcy, śmiertelnie schudł
Rumun. Według tych panów najważniejsze było zachowanie procedur - śmierć to
był tylko mało znaczący skutek uboczny.
Bezczelne łamanie praw człowieka to chleb codzienny naszej machiny
sprawiedliwości, posługującej się wypoconymi przez sejmowych niedouków
paragrafami zamiast zdrowym rozsądkiem czy chociażby dziesięciorgiem przykazań.
Dlatego pewnie na polityczne zamówienie siedzi np. Łyżwiński, bo pan prokurator
obawia się „mataczenia” (piękny zarzut!), mimo iż to oskarżycielka, Aneta Krawczyk
mataczy ile wlezie. Siedzieć nie wiadomo jak długo będą żołnierze z Afganistanu - nie można
przeprowadzić wizji lokalnej, bo w samolotach lecących do polskich baz nie ma podobno miejsca dla
prokuratorów – prawdopodobnie są zajęte przez polityków, księży i piosenkarki.
A tragedia rodziny zamordowanego Krzysztofa Olewnika, której zabiegi o zajęcie się losem
porwanego przeszkadzały prokuraturze w snuciu przez wiele lat wygodnej wersji o
„samouprowadzeniu”? Społeczeństwo, mamione hasłami o „poczuciu
bezpieczeństwa”, puszcza te niepokojące sygnały mimo uszu. Ludzie reagują
zgodnie z wypracowanym przez wieki stereotypem: siedzi - a więc winien.
Jaruzelski, postawiony kolejny raz przed sądem pod zarzutem kierowania mafią, znaczy - winny,
Dochnal (trzy i pół roku za kratkami bez wyroku) - winny, piłkarze, żołnierze, Stokłosa, Lepper,
Sawicka - wszyscy winni. Więc i Corneliu Crulic też.
Drodzy Czytelnicy! Uprzejmie informuję, że taki pogląd jest nieaktualny.
W więzieniach przybywa coraz więcej ludzi „osadzonych”,
„zatrzymanych”, „tymczasowo aresztowanych” - siedzących bez wyroku, to
znaczy zgodnie z obowiązującym (?) prawem - niewinnych! I co, jeśli
faktycznie? Kto przywróci tym ludziom cześć? Kto odda im miesiące i lata
spędzone w więzieniu? Jak zadośćuczynić poczuciu krzywdy? Pieniędzmi? Matka
zmarłego Rumuna, z godnością nieznaną targującym się o podwyżki sędziom oświadczyła, że
nie chce odszkodowania - chce tylko sprawiedliwości. To znaczy chce, by prokurator, sędzia,
dyrektor więzienia, strażnicy zostali ukarani. Niemożliwe, pani Crulic! Oni są
- 2 -
bezkarni, bo przecież przestrzegali procedur, służących ochronie statusu
świętych krów, czyli sług Temidy stojących ponad prawem, statusu, który nie
dopuszcza odpowiedzialności czy choćby wstydu za swoje postępowanie, o
współczuciu dla ofiar nawet nie wspominając.
Ta prawnicza sitwa, którą ponad politycznymi i wszystkimi innymi
podziałami łączy korporacyjny interes, zmiażdży każdego, kto ośmieli się
wystąpić przeciw jej wpływom. Nieszczęście p. Crulica polegało na tym, że podejrzenie na
niego rzucił okradziony z portfela sędzia i przy tej okazji solidarność zawodowa pokazała, do
czego jest zdolna, nawet za cenę ludzkiego życia. Jak zza krat mógł udowadniać swą niewinność
„podejrzany”, jeśli przeciwko sobie miał pozbawione skrupułów sprzysiężenie prawników?
Próbował głodówką i umarł.
Apeluję do tych wrażliwych na niesprawiedliwość rodaków, którzy czynnie
protestują przeciwko łamaniu praw ludzkich - a często i boskich - na świecie:
przypatrzcie się temu, co się dzieje w Rzeczpospolitej, której - jak głosi kamienny
napis na budynku warszawskich sądów - sprawiedliwość jest ostoją. „Nieznani
sprawcy”, „samobójstwa” w celach, mordercy na przepustkach, „przypadkowo
zastrzeleni”, dzieci przejechane przez funkcjonariuszy, ale także – nieudolni
prokuratorzy, zblatowani policjanci, przekupni sędziowie (nie tylko piłkarscy),
prowokatorzy na państwowych etatach - osłaniający „procedurami” swą
moralną degrengoladę – to nasza codzienność. Czy nie czas na manifestację w obronie
obywateli? Pójdę z wami i choć dla Corneliu Crulica za późno, to przecież jest jeszcze wielu
niewinnych w naszym kraju.
Nie tylko w Tybecie.
Żródło: POŁUDNIE | Rok XV nr 15 (597) - 17 kwietnia 2008